In een vorig verhaal liet ik je al kennismaken met een van de grootste remixers aller tijden: Tom Moulton. Dat ie een grootheid is, bewijst zijn output: meer dan 4000 remixen kwamen er uit zijn handen. Ehh.. remixen? Nee, hij zei altijd “I didn’t do the remix, I did the mix!” Volgens Moulton maakte hij van een op zichzelf redelijk dansbaar liedje een heuse floorfiller. Om nu te voorkomen, dat discotheekbezoekers er na een bezoek aan de platenzaak thuis gedesillusioneerd achter kwamen, dat hun kersverse aankoop toch beduidend minder opzwepend klonk dan tijdens de partynight, waarop ze die vette groove flink door de onderbuik lieten gaan, had hij een ijzeren wet. Tom maakte namelijk niet alleen de 12”- mix maar knipte er meteen ook een singleversie uit, die dan door de platenmaatschappij als commerciële 7” kon worden uitgebracht. Op die manier zaten de herkenbare accenten en hooks uit zijn lange versie ook gewoon in de korte uitvoering, zodat kopers zich niet bekocht voelden als ze zich enthousiast ‘dat lekkere liedje van zaterdagavond’ aanschaften.
Tom maakte van nauwelijks iets iets. Hij koos zijn opdrachten dan ook met beleid. Hem werd ooit ‘Dancing Queen’ van Abba aangeboden. Hij weigerde het nummer te remixen met als commentaar dat ‘die plaat zijn hulp niet nodig had’. Als je het hem nu vraagt, heeft ie spijt als haren op zijn hoofd, dat er nooit een 12” van ‘Dancing Queen’ is gekomen met de beroemde kreet ‘A Tom Moulton Mix’ op het label. Maar gelijk had ie wel: ook in Amerika werd deze ‘dansplaat’ de (enige nummer 1 en de) grootste hit voor het kwartet uit Zweden.
Dat hij zijn werk daarnaast wel erg serieus nam, blijkt uit het volgende verhaal.
Een van Toms favoriete mixen maakte hij van First Choice’s ‘Dr Love’. Maar dat ging bepaald niet van een leien dakje. Zoals bij zoveel platen uit de jaren zeventig het geval is, bleek het ritme van het nummer niet altijd even strak gespeeld; er zat op nogal wat plekken variatie in het tempo. En een van de specialiteiten van Moulton is altijd de break geweest, waarna de melodie weer geraffineerd terugkomt en het nummer een enorme boost geeft. Ook voor de break van ‘Dr Love’ had Tom een aardig ritmepatroon in zijn hoofd. Maar vanwege de niet zo lekker gespeelde drums kreeg hij het maar niet voor elkaar om dat idee perfect uit te voeren en de groove vet te laten klinken. Voortdurend moest hij met de taperecorders versnellen en vertragen, tot ie er bijna krankzinnig van werd.
Op een gegeven moment scheen Tom woedend zijn armen te hebben geheven terwijl hij iets heeft geroepen in de trant van “Godver…kunnen die jongens nou nog eens maat houden of hoe zit dat?” Tegelijkertijd voelde Moulton een enorme elektrische stoot door zijn armen denderen, ging hij onregelmatig ademen en kon hij vervolgens nauwelijks nog fatsoenlijk praten. Hij besloot even te gaan zitten en het wat rustiger aan te doen. De gedachte dat zijn lichaam hem een duidelijk signaal had gegeven en niet bepaald OK voelde, maakte hem bang. Maar toch herpakte hij zich en besloot hij door te gaan met de mix. Stapje voor stapje baande hij zich door de enorme klus van het versnellen en vertragen van de band heen, waarmee hij telkens kleine stukjes van het nummer aanpaste aan zijn wensen. Stapelgek werd hij er van.
Toen de klus geklaard was en Moulton tevreden was over het eindresultaat, vroeg hij nog wel aan zijn collega’s of die even een taxi voor hem konden bellen of ‘m misschien zelf direct naar het ziekenhuis wilden brengen.
Toen Tom vervolgens rond half vijf ’s morgens op de intensive care aankwam en de dienstdoende arts hem vroeg wat er aan de hand was, vertelde de remixer van de stroomstoten in zijn armen en hoe hij zich erna had gevoeld. De dokter onderzocht hem even en zei toen geschrokken dat zijn hart wel erg onregelmatig sloeg. Vervolgens vroeg hij Tom wanneer het gebeurd was en die antwoordde naar waarheid: “Oh ergens rond middernacht.” “Rond middernacht?” vroeg de dokter verbaasd. “Maar het is nu half vijf! Waar woon je dan in hemelsnaam?” “ Eehhh… drie blokken verderop.” “Klootzak die je bent! Wat is er nou in vredesnaam belangrijker dan je eigen leven?” “Nou dokter, ik was met een remix bezig… en natuurlijk wist ik wel dat er iets niet helemaal goed zat, maar ik wilde niet doodgaan zonder deze mix afgemaakt te hebben…” waarop de dokter Moulton voor knettergek verklaarde. Niet bepaald Dr. Love dus...
