Vorige week postte ik een bericht over de legendarische Studio 54. Die club heeft ongewild ook een van de allergrootste disco hits voortgebracht: ‘Le Freak’ van Chic.
De band Chic is nog niet zo beroemd als bassist Bernard Edwards en gitarist Nile Rodgers een uitnodiging krijgen van zangeres Grace Jones (die net ‘La Vie en Rose’ heeft uitgebracht) om haar gasten te zijn op één van de spetterende avonden in het New Yorkse danstheater. Jones wil eens kennismaken en mogelijk met de mannen samenwerken om haar nieuwe repertoire vorm te geven. We praten oudjaarsavond 1977 als Rodgers en Edwards zich melden aan de deur van de uitgaansgelegenheid. Helaas staan ze niet op de gastenlijst en hoe ze de portier er ook van proberen te overtuigen dat zij toch echt de bedenkers zijn van die onweerstaanbare groove in ‘Dance Dance Dance’, die nota bene bijna dagelijks achter diezelfde deur wordt gedraaid, komen ze er niet in. Verbolgen laten ze het etablissement in hun feestkledij achter zich. Hun antwoord kan er maar één zijn: een liedje met de zojuist opgedane ervaring als inspiratie.
Het wordt een baggervet nummer met als tekst ‘Aahhh .. fuck off!’, om uiting te geven aan de woede van de schrijvers over de discotheekdeur die voor hen gesloten bleef. Maar zo’n tekst gaat niet gedraaid worden op de radio, realiseren ze zich. Vandaar dat die regel al snel wordt veranderd in ‘Aahhh .. freak out!’ Dat het liedje ook inderdaad over de wereldberoemde discotheek gaat, bewijst de laatste coupletregel: "Just come on down to 54."
Liefst twee miljoen singles worden er van in Amerika verkocht en wereldwijd zelfs dertien miljoen. De platenmaatschappij stopt op een gegeven moment zelfs met het persen van singles om de kopers te dwingen de LP aan te schaffen…
Sportief zijn ze overigens wel daar bij Studio 54, want een jaar nadat de snarenvirtuozen van Chic de toegang werd geweigerd, verschijnt er een verzamelalbum ‘A Night At Studio 54’ met als openingsnummer…. Inderdaad: ‘Le Freak’ van Chic.
Helaas is die geplande samenwerking met Grace Jones er nooit van gekomen. Rogers en Edwards maken nog wel succesvolle platen met Sister Sledge en Diana Ross. Nile Rodgers werkt daarnaast nog voor Mick Jagger, David Bowie ('Let’s Dance’) en Madonna (‘Like a Virgin’), terwijl Bernard Edwards platen produceert voor The Power Station, Joe Cocker en Robert Palmer. Hij overlijdt in 1996. Tien jaar daarvoor had Rodgers overigens nog wel meegewerkt aan een album van Grace Jones.
Maar ruim dertig jaar na dato prijkt op iedere playlist van het gemiddelde discofeest nog altijd ‘Le Freak’ van Chic. Want wat is een disco dance classics party zonder die ene kreet ? Zeg ‘ns… 'Aahhh... '.
De band Chic is nog niet zo beroemd als bassist Bernard Edwards en gitarist Nile Rodgers een uitnodiging krijgen van zangeres Grace Jones (die net ‘La Vie en Rose’ heeft uitgebracht) om haar gasten te zijn op één van de spetterende avonden in het New Yorkse danstheater. Jones wil eens kennismaken en mogelijk met de mannen samenwerken om haar nieuwe repertoire vorm te geven. We praten oudjaarsavond 1977 als Rodgers en Edwards zich melden aan de deur van de uitgaansgelegenheid. Helaas staan ze niet op de gastenlijst en hoe ze de portier er ook van proberen te overtuigen dat zij toch echt de bedenkers zijn van die onweerstaanbare groove in ‘Dance Dance Dance’, die nota bene bijna dagelijks achter diezelfde deur wordt gedraaid, komen ze er niet in. Verbolgen laten ze het etablissement in hun feestkledij achter zich. Hun antwoord kan er maar één zijn: een liedje met de zojuist opgedane ervaring als inspiratie.
Het wordt een baggervet nummer met als tekst ‘Aahhh .. fuck off!’, om uiting te geven aan de woede van de schrijvers over de discotheekdeur die voor hen gesloten bleef. Maar zo’n tekst gaat niet gedraaid worden op de radio, realiseren ze zich. Vandaar dat die regel al snel wordt veranderd in ‘Aahhh .. freak out!’ Dat het liedje ook inderdaad over de wereldberoemde discotheek gaat, bewijst de laatste coupletregel: "Just come on down to 54."
Liefst twee miljoen singles worden er van in Amerika verkocht en wereldwijd zelfs dertien miljoen. De platenmaatschappij stopt op een gegeven moment zelfs met het persen van singles om de kopers te dwingen de LP aan te schaffen…
Sportief zijn ze overigens wel daar bij Studio 54, want een jaar nadat de snarenvirtuozen van Chic de toegang werd geweigerd, verschijnt er een verzamelalbum ‘A Night At Studio 54’ met als openingsnummer…. Inderdaad: ‘Le Freak’ van Chic.
Helaas is die geplande samenwerking met Grace Jones er nooit van gekomen. Rogers en Edwards maken nog wel succesvolle platen met Sister Sledge en Diana Ross. Nile Rodgers werkt daarnaast nog voor Mick Jagger, David Bowie ('Let’s Dance’) en Madonna (‘Like a Virgin’), terwijl Bernard Edwards platen produceert voor The Power Station, Joe Cocker en Robert Palmer. Hij overlijdt in 1996. Tien jaar daarvoor had Rodgers overigens nog wel meegewerkt aan een album van Grace Jones.
Maar ruim dertig jaar na dato prijkt op iedere playlist van het gemiddelde discofeest nog altijd ‘Le Freak’ van Chic. Want wat is een disco dance classics party zonder die ene kreet ? Zeg ‘ns… 'Aahhh... '.
