Een gevleugelde uitspraak op menig commerciële radio- en televisiezender. En dat "we’ll be back after the break” gebeurt daar ook altijd. In tegenstelling tot in de discotheek, waar de break niet zelden wordt gebruikt door de platendraaier om van liedje te wisselen. De ‘break’ met vaak niets meer dan wat sobere percussie is namelijk voor de mixende party-DJ het ideale punt om naadloos te switchen van de ene naar de andere Disco Classic. Regelmatig is die break een op zichzelf staand onderdeel van een opgelengde track. De remixen van Ben Liebrand in de jaren tachtig hadden zelfs soms een soort van pauzegroef aan het begin en eind van zo’n instrumentale break, opdat de DJ in één oogopslag kon zien waar hij daarmee kon starten, of – niet onbelangrijk – waar hij er uit moest, c.q. hoeveel tijd hij nog ongeveer over had om zijn vervolgplaat in hetzelfde tempo te krijgen voordat hij de onhoorbare overgang kon laten plaatsvinden.
Je zou dus zeggen, dat die ‘break’ een logische uitvinding was, speciaal gemaakt om DJ’s gemakkelijker hun werk te laten doen. Mis! Net als bij de uitvinding van de 12”-single is ook de break bij toeval gecreëerd. En net als bij die single-op-groot-formaat stond de bekende remixer Tom Moulton aan de basis van dit fenomeen.
Breaks to win and breaks to lose
But these here breaks will rock your shoes
And these are the breaks
Break it up break it up break it up! (uit: ‘The Breaks’ van Kurtis Blow)
Per ongeluk, zo kun je de ‘uitvinding’ van de break wel noemen. Tom Moulton kreeg de opdracht om 'Dream World' van Don Downing te remixen. Dat was de allereerste mixopdracht die de later fameuze mixer kreeg toegespeeld. Er was alleen een klein probleempje met dat nummer: de toonhoogte was niet overal gelijk, want vlak voor het einde zat er een zgn. modulatie in het nummer, waarbij de toon van het liedje omhoog ging. Heel lastig voor Moulton, aangezien hij graag na verloop van tijd terug wilde gaan naar het begin van de track om zodoende een andere herhaling van een herkenbaar deel van het liedje toe te kunnen voegen. Maar met een verandering van toon zou zijn montage er niet bepaald fraaier op worden. Wat te doen?
Moulton besloot alle klankhebbende onderdelen te verwijderen en zodoende hield hij de klankloze instrumenten over: drums en percussie. Daarmee kon hij spelenderwijs een nieuwe opbouw maken via het oorspronkelijke intro naar een herhaling van het refrein.
De eerste drumbreak was geboren. Vervolgens voegde Moulton percussie toe en daarna kwam ook de (melodiehoudende) baslijn terug in de mix. Een beetje rare gewaarwording voor de kenners van het bewuste nummer, aangezien het bij beluistering lijkt of de modulatie er twee keer inzit. Maar uiteraard komt hij maar één keer hoorbaar voorbij, namelijk op de manier en plaats waarop hij oorspronkelijk bedoeld was.
Ingewijden vroegen Moulton vervolgens hoe ie ‘m dat geflikt had, omdat het volgens hen geniaal was om zoiets in elkaar te zetten. Tom moest echter gewoon toegeven dat er niets geniaals achter zat. Zijn break was geboren uit een gebrek aan mogelijkheden. Per ongeluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten