Put the needle on the record

Hoewel je tegenwoordig met de meest moderne apparatuur je disco dance classics kunt reproduceren (daarover in een van de volgende blogs meer), gaat er volgens puristen niets boven het draaien van vinyl. De disco feest dj laat zich al jaren vergezellen door een koffer vol singles, maar vooral 12”-exemplaren van gewilde vloervullers. En waarop draait hij die? Inderdaad: een draaitafel… excuses… DE draaitafel. Want er is er natuurlijk maar eentje, die geschikt is voor dit werk en die decennia na introductie nog altijd verhandeld wordt. Al jaren kost ie tweedehands bijna net zo veel als nieuw en van stuk gaan heeft het apparaat volgens mij nog nooit gehoord. We hebben het hier over de volgens veel party dj’s mooiste uitvinding van de vorige eeuw: de Technics SL1200MKII.

Wat is er zo bijzonder aan deze draaitafel? Wel, hij is robuust en voor zover mogelijk stootvast, je kunt er mee scratchen, mixen, in het donker werken vanwege de tactisch geplaatste uitschuifbare telescooplamp en vooral: snel mee starten. Want de gemiddelde plaat die je op de draaitafelmat van de SL legt, komt binnen een kwartslag op de juiste snelheid. Ideaal voor harde doorstarts of paniekmixen in geval je als discjockey de fade out van de lopende plaat al hoort terwijl je net van het toilet terugkomt….

Nee, de ruim 10 kilo wegende draaitafel is niets meer dan een legende. In 1972 ontwikkeld als consumentendraaitafel van hoge kwaliteit (toen nog zonder pitchcontrol), groeide het apparaat pas na zijn introductie van de aangepaste versie in 1978 uit tot de must-have van iedere zichzelf respecterende DJ. Zowel bij radiostations als discotheken werd de machine op grote schaal (in tweevoud!) aangeschaft. Inmiddels zijn er meer dan drie miljoen exemplaren van verkocht; een aantal dat maar voor weinig disco dance classic party hits is weggelegd…

In de loop der jaren is de draaitafel in verscheidene varianten aangeboden: soms gemodificeerd, maar ook in ‘gouden’ uitvoering voor de bling bling dj. Kijk voor de evolutie van de machine even op deze pagina. Rappers spreken liefkozend over de 1200 en noemen ‘m "Tee 12", "Tec 12" of "Ones and Two".
Nieuwe platen heeft deze draaitafel overigens ook voortgebracht: ‘The Adventures of Grandmaster Flash On The Wheels of Steel’ is helemaal met SL’s in elkaar gezet en ook voor de speciaal voor de ‘Discoh 82’ uitgebrachte promotie-LP mixte Ben Liebrand de gebruikte tracks destijds aan elkaar met de nog altijd zeer gewilde draaitafels.

De prijs is overigens nauwelijks veranderd: in de jaren tachtig moest je er rond de 1200 gulden per stuk voor betalen en nu kost een gemiddelde Tec 12 nog altijd rond de 550 euro. Natuurlijk is dat bedrag aan te passen al naar gelang je voorkeur voor bepaalde naalden en/of elementen, maar het instapmodel is dus eigenlijk goedkoper geworden (of juist inflatiebestendig?). Mijn eigen twee exemplaren worden met de toegenomen aanschaf van nieuwe ‘DJ Gear’ natuurlijk nog maar hoogst zelden gebruikt, maar die zwarte bakplaten (ik heb de SL1210MKII’s) de deur uit doen? Je gooit je jeugdfoto’s toch ook niet weg?

Disco dance classic millionseller uit woede

Vorige week postte ik een bericht over de legendarische Studio 54. Die club heeft ongewild ook een van de allergrootste disco hits voortgebracht: ‘Le Freak’ van Chic.

De band Chic is nog niet zo beroemd als bassist Bernard Edwards en gitarist Nile Rodgers een uitnodiging krijgen van zangeres Grace Jones (die net ‘La Vie en Rose’ heeft uitgebracht) om haar gasten te zijn op één van de spetterende avonden in het New Yorkse danstheater. Jones wil eens kennismaken en mogelijk met de mannen samenwerken om haar nieuwe repertoire vorm te geven. We praten oudjaarsavond 1977 als Rodgers en Edwards zich melden aan de deur van de uitgaansgelegenheid. Helaas staan ze niet op de gastenlijst en hoe ze de portier er ook van proberen te overtuigen dat zij toch echt de bedenkers zijn van die onweerstaanbare groove in ‘Dance Dance Dance’, die nota bene bijna dagelijks achter diezelfde deur wordt gedraaid, komen ze er niet in. Verbolgen laten ze het etablissement in hun feestkledij achter zich. Hun antwoord kan er maar één zijn: een liedje met de zojuist opgedane ervaring als inspiratie.

Het wordt een baggervet nummer met als tekst ‘Aahhh .. fuck off!’, om uiting te geven aan de woede van de schrijvers over de discotheekdeur die voor hen gesloten bleef. Maar zo’n tekst gaat niet gedraaid worden op de radio, realiseren ze zich. Vandaar dat die regel al snel wordt veranderd in ‘Aahhh .. freak out!’ Dat het liedje ook inderdaad over de wereldberoemde discotheek gaat, bewijst de laatste coupletregel: "Just come on down to 54."
Liefst twee miljoen singles worden er van in Amerika verkocht en wereldwijd zelfs dertien miljoen. De platenmaatschappij stopt op een gegeven moment zelfs met het persen van singles om de kopers te dwingen de LP aan te schaffen…

Sportief zijn ze overigens wel daar bij Studio 54, want een jaar nadat de snarenvirtuozen van Chic de toegang werd geweigerd, verschijnt er een verzamelalbum ‘A Night At Studio 54’ met als openingsnummer…. Inderdaad: ‘Le Freak’ van Chic.

Helaas is die geplande samenwerking met Grace Jones er nooit van gekomen. Rogers en Edwards maken nog wel succesvolle platen met Sister Sledge en Diana Ross. Nile Rodgers werkt daarnaast nog voor Mick Jagger, David Bowie ('Let’s Dance’) en Madonna (‘Like a Virgin’), terwijl Bernard Edwards platen produceert voor The Power Station, Joe Cocker en Robert Palmer. Hij overlijdt in 1996. Tien jaar daarvoor had Rodgers overigens nog wel meegewerkt aan een album van Grace Jones.

Maar ruim dertig jaar na dato prijkt op iedere playlist van het gemiddelde discofeest nog altijd ‘Le Freak’ van Chic. Want wat is een disco dance classics party zonder die ene kreet ? Zeg ‘ns… 'Aahhh... '.

Legendarisch in 31 maanden

Sommige artiesten zijn hun leven lang beroemd vanwege dat ene lekkere liedje. De disco dance classics-one hit wonders zijn legio en daar lees je hier binnenkort veel meer over. Maar ook voor gebouwen gaan die 'five minutes of fame' op. Neem het pand aan West 54th Street in Manhattan in New York. Als je er nu binnen gaat, kom je in het theater van The Roundabout Theatre Company. Naast jou is er plaats voor nog 899 personen en je kunt je drankje halen aan één van de twee bars.

Maar dertig jaar geleden....

Het schoot me door het hoofd toen ik vanochtend het liedje 'The Eyes Of Jenny' van Sandy Coast hoorde. Huh? Geen disco dance classic nee, maar de tekst geeft wel een hint: ''But tonight at the Studio 54 she came suddenly walking through the front door..." Tja.. Studio 54.. Zij die er in de rij hebben gestaan (!) weten er alles van. Er werden uitbundige dansfeesten georganiseerd met veel drank en drugs waarbij ook (vooral) vele celebrities konden worden bekeken. Als je iets wilde voorstellen in de wereld van glamour, zorgde je ervoor dat je gezien werd in de 54. Maar binnenkomen viel nog niet mee! De twee eigenaars Steve Rubell en Ian Schrager hielden er namelijk een bizar toegangsbeleid op na. 'Cherrypicking' was hierbij het sleutelwoord. Bovendien lieten ze vaak lange rijen voor de deur staan om de gewildheid van de club te etaleren aan voorbijgangers. Er zijn zelfs avonden geweest waarop maar een handjevol bezoekers werd binnengelaten; de rest mocht in flinterdunne discokledij buiten blijven vernikkelen. Maar elitair kon je Studio 54 toch niet noemen. Het was namelijk wel een club waar rijke mensen en gewone stervelingen met elkaar konden dansen. Een fan van zeg David Bowie kon er met zijn of haar idool op de dansvloer worden gesignaleerd. Nu kwam je als arme sloeber echter niet zomaar binnen, aangezien feestgangers zonder geld wel overdreven streng op hun uiterlijk werden geselecteerd. Overigens is het prachtige logo van de hand van Gilbert Lesser.
Terug naar de eerste regel: lang heeft de zegetocht van de discotheek niet geduurd, want de club opende op 26 april 1977 en sloot zijn deuren na een inval door de belastingdienst op 17 december 1979. In nog geen tweeëneenhalf jaar is de naam dus gevestigd van deze legendarische uitgaangsgelegenheid, die anno 2009 nog altijd voor herkenning zorgt.
Een jaar na de sluiting werd de zaak heropend met een nieuwe eigenaar, maar na zes jaar gingen de deuren van het danspaleis in 1986 opnieuw dicht. Nu kunnen er dus louter theaterbezoekers terecht. Eigenlijk is de cirkel rond, want de foto's van destijds laten allerlei extravagant uitgedoste bezoekers zien, die de term 'dress to impress' toen al in de praktijk brachten. Het apies kijken was dan ook voor veel bezoekers de belangrijkste reden om te proberen binnen te komen. Theater in optima forma dus!
In 1995 werd in Las Vegas een club geopend, die door moest gaan voor een soort opvolger van de originele Studio 54. Om de sfeer van toen terug te brengen was een aantal onderdelen van het oorspronkelijke interieur bij de inrichting gebruikt. De mythe van de originele discotheek wordt echter aardig verbeeld in de film '54' uit 1998, met in de hoofdrollen Mike Myers, Ryan Phillippe, Neve Campbell en Salma Hayek.
En ieder jaar organiseert de Belgische homodiscotheek Red&Blue zijn eigen interpretatie van Studio 54 in het Antwerpse Sportpaleis. Het evenement is een bijzonder groot succes getuige de duizenden disco dance classics-fans die jaarlijks naar l'Anvers afreizen. De organisatie spreekt zelfs van het grootste disco-event ter wereld.

Meer over de legendarische discotheek vind je hier

Do It Any Way You Wanna

Gisteren zette ik 'm stiekem toch weer harder.. ik reed in de auto op weg naar huis en al zappend door radioland viel ik in een afkondiging van een liedje, waarvan de titel me inmiddels alweer ontschoten is.
Juist toen ik wilde doorklikken, hoorde ik op de achtergrond het intro van één van de lekkerste dansdeuntjes ooit: 'Do It Any Way You Wanna' van The Peoples Choice.
Onweerstaanbaar. Zo verschrikkelijk goed gemaakt. Op het eerste gehoor simpel, maar o zo doeltreffend in elkaar gezet. Zonder zijn vaste Philly-maatje Kenneth Gamble componeerde Leon Huff deze klassieker in zijn eentje. Wat horen we? Een net niet recht drummende slagwerker, een vette bas en natuurlijk dat onweerstaanbaar prettige orgeltje. En de tekst? Die is lachwekkend eenvoudig: “Do it any way you wanna do it, do it any way you wanna” en dat dan een keer of twaalf. Oh ja, hij wordt nog een keertje onderbroken door tweemaal de kreet ‘Do it’.
Maar heeft het nummer een andere tekst nodig? Geenszins. Deze is precies goed. Het gaat namelijk niet om de woorden, maar om die onweerstaanbare groove. Niet voor niets is die in andere disco dance classics al eens gerecycled. Natuurlijk door The Jungle Borthers voor hun hit “What U Waitin’ For’ (‘Jump up freak a hustle, do what you want but move every muscle’) in 1990. Maar er is nog een minder voor de hand liggende cover. Niet lang na het verschijnen van de originele versie namelijk kwam de Jamaicaanse zanger/DJ Lester Bullocks als Dillinger op zijn album ‘CB 200’ met een liedje aanzetten, dat pas een jaar later een grote hit werd: ‘Cokane (In) My Brain’. Hij heeft overduidelijk naar ‘Do It’ geluisterd, want als je het basloopje daarvan wat langzamer speelt, kom je op de instrumentale track uit, waar overheen de man uit Kingston zijn ‘Hey Jim, I want you to spell for me New York’ oreert.
The People’s Choice werd in 1971 in Philadelphia opgericht en ze hadden in Amerika tien hits in de R&B-lijst in tien jaar tijd. Hun enige nummer 1 is deze ‘Do It Any Way You Wanna', het openingsnummer van hun album ‘Boogie Down USA’. Lang dacht ik dat ik daarmee in het bezit was van de langst mogelijke versie van het nummer, tot ik een paar jaar geleden op een vage Philly-verzamelaar een ruim vijf minuten durende uitvoering ontdekte. ‘Never released before’ was de aanprijzing. Als een kind zo blij zette ik ‘m thuis op. Meer dan wat opgelengde stukjes kon ik niet ontdekken, maar ach… wat deed het er toe. Ook al zet je het nummer op ‘repeat’, dan nog gaat het nooit vervelen! Een disco dance classics party op basis van een playlist met maar één track? Do It!

groovin' & movin' 2009 in

Twaalf uur achter elkaar... Nee niet de nieuwste show van Armin van Buuren, die de lengte van zijn DJ-set heeft opgerekt met 33 % (was 9 uur), maar een heuse Classic Disco Sylvester / New Years Day - party. Ik heb 'm grotendeels uitgezeten, want hij duurde van 18.00 uur tot 06.00 uur. Met precies daartussen in de jaarwisseling. Niks geen Top 2000 of flauwe eindejaarsshows, dan wel concertregistraties op radio en TV. Nee, gewoon oud en nieuw gevierd in het bijzijn van lieve mensen en de nieuwste media. Want met je PC haal je alle leuke stations binnen, die er maar te vinden zijn. Ik koos deze jaarwisseling dan ook voor de programmering van Danceteria (http://www.danceteria.nl/) en ik moet zeggen: erg swingend! Geen geouwehoer tussen de liedjes; actuele nieuwsberichten op het hele uur en gigalekkere dance tracks. 's Middags eerst al genieten van de Soul Kitchen Top 100 (vernoemd naar hun dagelijkse middagprogramma) en direct erna kon ik mijn parketvloer omtoveren tot disco-werkterrein. Hoeveel dance tracks kan iemand aan? Veel, zo heb ik gemerkt, want het gros disco dance classics, dat zich achter elkaar aandiende, haalde heel veel herinneringen bij me boven. Wat een lekkere liedjes zijn er de afgelopen decennia in dat genre gemaakt zeg! Helaas eisten de zeer lange werkdagen van de weken ervoor in combinatie met de nieuwjaarschampagne zijn tol, zodat ik de laatste vijf-voor-zes-plaat niet meer heb kunnen horen. Maar mijn discofeest was toen al ruimschoots geslaagd dankzij deze classic disco dance night van Danceteria. Eind dit jaar doe ik 'm vast en zeker nog eens dunnetjes over...